هسته لینوکس از هسته شبه-یونیکس می‌باشد که پر استفاده ترین و یکی از محبوب‌ترین هسته ها و سیستم عامل است. هسته لینوکس هم بر روی کامپیوتر های سنتی و معمولی استفاده می‌شود که توضیع های لینوکسی مختلفی وجود دارد و هم بر روی دستگاهای تعبیه شده و جانبی نصب می شود(مثل روتر ها,MP3 ها و …)
هسته لینوکس در سال ۱۹۹۱ توسط دانشجوی علوم کامپیوتر فنلاندی لینوس توروالدز خلق شد و از آن سال به بعد کسانی که علاقه و محارت داشتن در حال توسعه هسته لینوکس هستند.
در (Application Programing Interface)هسته لینوکس که از طریق آن برنامه‌های کاربر با هسته لینوکس در تعامل است بسیا پایدار می‌باشد و به راحتی برنامه‌های در ناحیه کاربری تداخل نمی خورد.(ولی برنامه‌هایی که با GUI کار می‌کنند از API های مختلفی استفاده می کنند)
«لینوکس» فقط نام هستهٔ سیستم‌عامل گنو/لینوکس است. واژهٔ «هسته»، به سامانهٔ نرم‌افزاری سطح پایینی (به معنی نزدیک‌تر به سخت‌افزار در رده‌بندی معماری سیستم‌عامل) اشاره می‌کند که لایه‌ای در معماری سیستم‌عامل به نام لایه انتزاع سخت‌افزار را تأمین می‌کند و دیسک‌ها و سامانهٔ پرونده‌گردانی را بررسی می‌نماید و تراز کردن (Balancing) ذخیره‌سازی داده‌ها و شبکه‌بندی و برقراری امنیت را برعهده دارد.
هسته‌های متنوعی برای سیستم‌های عامل وجود دارد که از این بین می‌توان به مهمترین آنها اشاره کرد:
- هسته یکپارچه (هسته یکپارچه)
- ریزهسته
- هسته ترکیبی (hybrid kernel)
- برون هسته (Exo-kernel)
مدل هسته لینوکس یکپارچه است. لینوکس طراحی ساخت یافته(modular) دارد و چون ملحقات هسته در فضای کرنل اجرا می‌شوند، از سرعت بالایی برخوردار می‌باشد.
مزایا:
- با اینکه هسته لینوکس یکپارچه است ولی قابلیت بار کردن (Load) کردن پویای (Dynamic) ماژول‌های هسته (kernel modules) را دارد.
- هسته لینوکس از چند پردازندگی موازی (Symmetric Multi Processing) حمایت می‌کند.
- هسته لینوکس غیر انحصاری است. (Preemptive)
- از نخ‌های هسته (Kernel Threads) برای ایجاد ساختار ریز هسته هر چه کوچکتر استفاده می‌کند.
