User datagram protocol یکی از اعضای اصلی مجموعه پروتکل اینترنت است.
UDP از مدل انتقال ساده بدون ارتبط (connectionless) با کمترین مکانیزم های پروتکل استفاده می کند. که هیچ ارتباط دست دهی (handshaking) وجود ندارد که باعث می شود برنامه کاربرد درمعرض شبکه های غیر اعتماد قرار گیرد. که هیچ تضمینی برای دریافت، درخواست و یا محافظت مکرر وجود ندارد. البته UDP از سیستم رمز نگاری checksum برای چک کردن بدون خطا بودن داده ها و شماره های پورت ها برای آدرس دهی عملیات های مختلف در مبدا و مقصد داده ها استفاده می کند. با UDP برنامه های کامپیوتر می توانند پیغام ارسال کنند.
UDP برای مواقعی مناسب است که تشخیص و تصحیح خطا مد نظر و ضروری نباشد یا در برنامه های در حال اجرا برای جلوگیری از سربار زیاد پروسه ها استفاده می شود .برنامه هایی که به زمان حساس هستند معمولا از UDP استفاده می کنند زیرا قطع بسته ها ( انداختن – dropping ) ، به انتظار برای تاخیر بسته ها ترجیح داده می شود ، که این گزینه ای برای سیستم های بلادرنگ ( realtime ) نمی باشد . اگر نیاز به تصحیح خطا در سطح شبکه باشد معمولا از TCP یا Stream Control Transmission Protocol (SCTP) استفاده می شود .
موارد کاربرد UDP به شرح زیر است :
- سرویس معامله گرایی (انتقال گرایی) است که برای مواردی مثل DNS و Network Time Protocol استفاده می شود .
- Datagram به وجود می آورد که برای دیگر مدل های پروتکل مثل IP tunneling و Remote Procedure Call و NFS مناسب است .
- برای راه اندازی خودکار (bootstrapping) یا دیگر اهداف بدون استفاده از پشته کامل پروتکل مناسب است مانند DHCP و FTP
- مناسب برای مشتریان به تعداد زیاد ، مانند برنامه های streaming media مثل IPTV
- مناسب برای ارتباطات یکسو و همچنین برای پخش اطلاعات .
برنامه ها از سوکت های دیتاگرام برای برقراری ارتباط هاست به هاست استفاده می کنند.
UDP پروتکل لایه انتقال است. UDP هیچ تضمینی برای دریافت پیغام در پروتکل لایه ی بالاتر نمی کند و لایه ی UDP در خود پیغام را نگه نمیدارد . به همین دلیل به UDP پروتکل انتقال نامطمئن اطلاق می شود.
