SCTP یا همان پروتکل انتقال کنترل جریان، جز پروتکل لایه انتقال می باشد. که تقریبا می توان گفت وظیفه ای به مانند پروتکل های TCP وUDP دارد . پروتکل SCTP برخی از ویژگی های سرویس های
این دو پروتکل را ارائه می کند، بدین صورت که به مانند UDP ، مبتنی بر پیام و قابل اطمینان است و همانند TCP ، در بخش انتقال پیام، از قابلیت کنترل ازدحام استفاده می کند. که تفاوت این پروتکل با دو پروتکل ذکر شده دیگر، در بحث ایجاد مسیر های اضافی و چند شاخه ای و افزایش اطمینان و قابلیت توسعه پذیری است.
اگر sctp توسط سیستم عامل پشتیبانی نشود، این امکان وجود دارد که با استفاده از تونلینگ
( tunneling) ، از sctp بر روی udp استفاده کنیم . ( به مانند mapping tcp api )
برنامه های کاربردی sctp ، داده ها را برای ارسال به صورت پیام به لایه انتقال sctp ، تحویل می دهند . همچنین این پروتکل ، پیام ها و اطلاعات کنترلی را به صورت دو بخش جداگانه قرار می دهد که هر کدام توسط هدر آن بخش شناسایی می شود و حتی این پروتکل می تواند پیام ها را نیز بخش بخش کند ، که البته در آن صورت هر بخش تنها شامل داده های مربوط به یک کاربر می باشد و سپس SCTP این بخش هارا به صورت مجموعه ای در می آورد و به بسته (پکیج) sctp تبدیل می کند .
بنابراین بسته ی sctp که به پروتکل اینترنت تحویل داده می شود ، شامل هدر بسته ، بخش کنترل sctp ( در صورت نیاز ) و بخش داده sctp (زمانی که در دسترس باشد ) می باشد .
همانند udp ، در sctp نیز فرستنده پیام را در یک بخش ارسال میکند و آن پیام نیز توسط برنامه دریافت و در یک بخش پردازش می شود . در مقابل ، tcp پروتکلی جریان گرا (مبتنی بر جریان داده ای ) است که جریانی از بایت ها را به صورت مطمئن و پشت سر هم ارسال می کند . البته tcp این امکان را به گیرنده نمی دهد که از تعداد دفعاتی که فرستنده به tcp درخواست ارسال کرده است ، مطلع شود .
همچنین در سمت فرستنده ، tcp چندین بایت به صف بایت های در حال ارسال اضافه می کند .
اصطلاح multi-streaming نیز به قابلیت و ظرفیت sctp برای ارسال چندین جریان داده ای مستقل به صورت موازی با هم اطلاق می شود .
tcp در هر بخش با اختصاص دادن شماره به بایت ها ، آن ها را به ترتیب پشت سر هم نگه می دارد که در مقابل،sctp به هر پیام ارسال شده توسط جریان ، یک شماره اختصاص می دهد.
در مقاله های بعدی ، پروتکل دیگری را مورد بررسی قرار خواهیم داد
