پروتکل (MPLS(Multiprotocol label switching روشی برای سرعت بخشیدن به اتصالات شبکه است و پیدایش آن به دهه نود میلادی بازمی‌گردد. اینترنت به طور معمول به وسیله انتقال پکت یا بسته‌های دیتا از یک روتر به روتر دیگر اطلاعات را از مبدا به مقصد مورد نظر ارسال می‌کند. در مقابل، پروتکل MPLS پکت‌ها را از طریق یک مسیر و شبکه از پیش تعیین شده منتقل می‌نماید. در نتیجه این امر بسته‌های دیتا هربار یک مسیر ثابت را طی می‌کنند و روتر مدت زمان کمتری را صرف تصمیم‌گیری حول نحوه توزیع آن‌ها می‌نماید.
به عنوان مثال برنامه ریزی برای مسیر یک سفر را در نظر بگیرید. در غالب مواقع مسیریابی براساس مبدا، مقصد و جاده‌های بین آن‌ها گزینه مناسب‌تری نسبت به مسیریابی براساس تک تک شهر‌های بین مقصد و مبدا است.
با در نظر گرفتن مدل OSI، پروتکل MPLS در بین لایه‌های دو(data link) و لایه سه(network) قرار می‌گیرد.
نحوه کار پروتکل MPLS
در سیستم اینترنت معمولی، هر روتر بر مبنای جدول مسیریابی خود و به صورت مستقل اقدام به تصمیم گیری و ارسال بسته‌های دیتا می‌کند. حتی اگر دو پکت از یک مبدا ارسال به مقصد یکسان روانه شوند، ممکن است هر کدام مسیر متفاوتی را برای این منظور طی کنند. این اتفاق هنگامی می‌افتد که روتر پس از ارسال پکت دیتا اول، مسیریابی(Routing) خود را به روزرسانی نماید و سپس اقدام به فرستادن پکت دوم کند. در مقابل در MPLS بسته‌های دیتا هربار مسیر مشخص و ثابتی را بر می‌گزینند.
در شبکه‌ای که از پروتکل MPLS استفاده می‌کند، به هر پکت دیتا یک کلاس (forwarding equivalence class)FEC داده می‌شود. همچنین مسیرهایی که یک بسته می‌تواند در شبکه طی کند LSP(Label-switch path) نام دارند. یک کلاس پکت (FEC) مشخص می‌کند یک بسته به چه مسیری (LSP)تعلق خواهد داشت. در واقع پکت‌هایی که FEC یکسان دارند، LSP یکسانی را برمی‌گزینند.
هر پکت یک یا چند برچسب الحاقی دارد و تمامی برچسب‌ها در بخش هدر MPLS که خود در بالاترین قسمت هدر پکت قرار می‌گیرد، درج گردیده‌اند. FEC هر پکت یک یا چند برچسب الحاقی دارد و تمامی برچسب‌ها در بخش هدر MPLS که خود در بالاترین قسمت هدر پکت قرار می‌گیرد، درج گردیده‌اند. FEC ها در برچسب‌های پکت‌ها لیست شده‌اند. روترها برچسب‌های پکت‌ها را بررسی می‌کنند و بسته را به LSP صحیح راهنمایی می‌نمایند. به دلیل اینکه روترهای پشتیبانی کننده MPLS تنها نیاز به دیدن پرچسب‌های این پروتکل که متصل به پکت دریافتی هستند، دارند، MPLS می‌تواند با تمامی پروتکل‌ها کار کند. در واقع مادامیکه روتر بتواند برچسب MPLS را در جلو پکت مشاهده کند، اهمیتی ندارد باقی بسته چه فرمتی را دارا باشد.
آیا پروتکل MPLS یک شبکه خصوصی را بوجود می‌آورد؟
از آنجاییکه در MPLS یک مسیر مشخص تنها توسط یک شرکت استفاده می‌شود می‌توان ادعا نمود این پروتکل Private است. نکته لازم به ذکر اینست که این پروتکل ترافیک را کد گذاری نمی‌کند و پکت‌ها در صورت دسترسی قابل خوانده شدن خواهند بود. از راه‌های کدگذاری و خصوصی سازی کامل اتصال می‌توان به استفاده از VPN اشاره نمود.
معایب MPLS
- هزینه: با توجه به زیرساخت‌های مورد نیاز، MPLS گرانتر از سرویس‌های اینترنت عادی است.
- زمان راه‌اندازی طولانی: برقراری مسیرهای پیچیده اختصاصی در یک شبکه امری زمانبر نیز هست. LSP ها میبایست توسط ارائه دهنده خدمت یا خود شرکت به صورت تک تک تنظیم شوند.
- عدم کدگذاری: همانطور که پیشتر گفته شد، پروتکل MPLS کدگذاری نشده است و هر فرد متخاصمی که به پکت‌های اطلاعات دسترسی پیدا کند قابلیت خواندن آن‌ها را خواهد داشت. کدگذاری را می‌توان به صورت جداگانه انجام داد.
- عدم تطبیق مناسب با ساختار ابری: سازمان هایی که از خدمات ابری استفاده می‌کنند، به طور معمول در استفاده از این پروتکل به مشکل برمی‌خورند. دلیل این امر عدم دسترسی فیزیکی آن‌ها به سرورهای میزبان خدمات آن‌ها می‌باشد.
