اینترنت ستون فقرات وب است، زیرساخت فنی که وب را ممکن می کند . در ابتدایی ترین حالت، اینترنت یک شبکه بزرگ از کامپیوترها است که همه با هم ارتباط برقرار می کنند.

تاریخچه اینترنت تا حدودی مبهم است . این پروژه در دهه 1960 به عنوان یک پروژه تحقیقاتی با بودجه ارتش ایالات متحده آغاز شد، سپس در دهه 1980 با حمایت بسیاری از دانشگاه های دولتی و شرکت های خصوصی به یک زیرساخت عمومی تبدیل شد. فن‌آوری‌های مختلفی که از اینترنت پشتیبانی می‌کنند در طول زمان تکامل یافته‌اند، اما روش کار آنچنان تغییر نکرده است: اینترنت راهی است برای اتصال رایانه‌ها به هم و اطمینان حاصل می‌شود که هر اتفاقی که بیفتد، آنها راهی برای متصل ماندن پیدا می‌کنند.

هنگامی که دو رایانه نیاز به ارتباط دارند، باید آنها را به صورت فیزیکی (معمولاً با کابل اترنت ) یا بی سیم (مثلاً با سیستم های Wi-Fi یا بلوتوث ) به هم وصل کنید. همه کامپیوترهای مدرن می توانند هر یک از آن اتصالات را حفظ کنند.

چنین شبکه ای به دو کامپیوتر محدود نمی شود. می توانید هر تعداد کامپیوتر را که بخواهید وصل کنید. اما به سرعت پیچیده می شود. اگر می‌خواهید مثلاً ده رایانه را به هم وصل کنید، به 45 کابل نیاز دارید، با 9 شاخه برای هر رایانه!

برای حل این مشکل، هر کامپیوتر در یک شبکه به یک کامپیوتر کوچک مخصوص به نام روتر متصل است . این روتر تنها یک کار دارد: مانند یک سیگنال دهنده در ایستگاه راه آهن، مطمئن می شود که پیام ارسال شده از یک رایانه معین به رایانه مقصد مناسب می رسد. برای ارسال پیام به کامپیوتر B، کامپیوتر A باید پیام را به روتر ارسال کند، که به نوبه خود پیام را به کامپیوتر B ارسال می کند و مطمئن می شود که پیام به کامپیوتر C ارسال نشده است.

هنگامی که یک روتر به سیستم اضافه می کنیم، شبکه 10 کامپیوتری ما فقط به 10 کابل نیاز دارد: یک دوشاخه برای هر کامپیوتر و یک روتر با 10 شاخه.

تا اینجای کار خیلی خوبه. اما در مورد اتصال صدها، هزاران، میلیاردها کامپیوتر چطور؟ مطمئناً یک روتر نمی تواند تا این اندازه مقیاس شود، اما، اگر با دقت مطالعه کنید، گفتیم که روتر یک رایانه مانند سایرین است، پس چه چیزی ما را از اتصال دو روتر به یکدیگر باز می دارد؟ هیچی، پس بیایید این کار را بکنیم.

با اتصال کامپیوترها به روترها، سپس روترها به روترها، می‌توانیم تا بی نهایت مقیاس کنیم.

چنین شبکه ای به آنچه ما اینترنت می نامیم بسیار نزدیک است، اما چیزی را از دست می دهیم. ما آن شبکه را برای اهداف خودمان ساختیم. شبکه های دیگری نیز وجود دارد: دوستان شما، همسایگان شما، هرکسی می تواند شبکه کامپیوترهای خود را داشته باشد. اما واقعاً امکان برقراری کابل بین خانه خود و سایر نقاط جهان وجود ندارد، بنابراین چگونه می توانید با این کار کنار بیایید؟ خوب، در حال حاضر کابل هایی به خانه شما متصل شده است، به عنوان مثال، برق و تلفن. زیرساخت تلفن در حال حاضر خانه شما را به هر کسی در جهان متصل می کند، بنابراین سیم کاملی است که ما به آن نیاز داریم. برای اتصال شبکه خود به زیرساخت تلفن، به تجهیزات خاصی به نام مودم نیاز داریم . این مودماطلاعات شبکه ما را به اطلاعات قابل مدیریت توسط زیرساخت تلفن تبدیل می کند و بالعکس.

روتر  و اینترنت

بنابراین ما به زیرساخت تلفن متصل هستیم. مرحله بعدی ارسال پیام ها از شبکه خود به شبکه ای است که می خواهیم به آن دسترسی پیدا کنیم. برای انجام این کار، ما شبکه خود را به یک ارائه دهنده خدمات اینترنتی (ISP) متصل می کنیم. ISP شرکتی است که برخی از روترهای ویژه را مدیریت می کند که همگی به هم مرتبط هستند و همچنین می توانند به روترهای ISP های دیگر دسترسی داشته باشند. بنابراین پیام شبکه ما از طریق شبکه شبکه های ISP به شبکه مقصد منتقل می شود. اینترنت از کل این زیرساخت شبکه ها تشکیل شده است.

اگر می خواهید پیامی به رایانه ارسال کنید، باید مشخص کنید که کدام یک. بنابراین هر رایانه ای که به یک شبکه متصل است دارای یک آدرس منحصر به فرد است که آن را شناسایی می کند، به نام “آدرس IP” (که IP مخفف پروتکل اینترنت است ). این آدرسی است که از یک سری چهار عدد تشکیل شده است که با نقطه از هم جدا شده اند، به عنوان مثال: 192.0.2.172.

این برای رایانه ها کاملاً خوب است، اما ما انسان ها به سختی می توانیم چنین آدرسی را به خاطر بسپاریم. برای آسان‌تر کردن کارها، می‌توانیم یک آدرس IP با نامی قابل خواندن برای انسان به نام دامنه نام ببریم . به عنوان مثال (در زمان نوشتن، آدرس های IP می توانند تغییر کنند) google.comنام دامنه ای است که در بالای آدرس IP استفاده می شود 142.250.190.78. بنابراین استفاده از نام دامنه ساده ترین راه برای ما برای دسترسی به رایانه از طریق اینترنت است.

همانطور که ممکن است متوجه شوید، هنگامی که ما در وب با یک مرورگر وب مرور می کنیم، معمولاً از نام دامنه برای دسترسی به یک وب سایت استفاده می کنیم. آیا این بدان معناست که اینترنت و وب یکی هستند؟ به آن سادگی نیست. همانطور که دیدیم، اینترنت یک زیرساخت فنی است که به میلیاردها کامپیوتر اجازه می دهد تا همه به هم متصل شوند. در میان این رایانه ها، برخی از رایانه ها (به نام سرورهای وب ) می توانند پیام های قابل فهم برای مرورگرهای وب ارسال کنند. اینترنت یک زیرساخت است، در حالی که وب سرویسی است که بر روی زیرساخت ساخته شده است . شایان ذکر است چندین سرویس دیگر مانند ایمیل و IRC بر روی اینترنت ساخته شده اند .

اینترانت ها شبکه های خصوصی هستند که به اعضای یک سازمان خاص محدود می شوند. آنها معمولاً برای ارائه پورتالی برای اعضا برای دسترسی ایمن به منابع مشترک، همکاری و برقراری ارتباط استفاده می شوند. به عنوان مثال، اینترانت یک سازمان ممکن است میزبان صفحات وب برای به اشتراک گذاری اطلاعات بخش یا تیم، درایوهای مشترک برای مدیریت اسناد و فایل های کلیدی، پورتال هایی برای انجام وظایف مدیریت کسب و کار، و ابزارهای همکاری مانند ویکی ها، تابلوهای گفتگو و سیستم های پیام رسانی باشد.

اکسترانت ها بسیار شبیه به اینترانت ها هستند، با این تفاوت که تمام یا بخشی از یک شبکه خصوصی را برای اشتراک گذاری و همکاری با سایر سازمان ها باز می کنند. آنها معمولاً برای به اشتراک گذاشتن ایمن و ایمن اطلاعات با مشتریان و سهامدارانی که از نزدیک با یک تجارت کار می کنند استفاده می شوند. غالباً عملکردهای آنها مشابه عملکردهایی است که توسط یک اینترانت ارائه می شود: اطلاعات و به اشتراک گذاری فایل، ابزارهای همکاری، تابلوهای بحث و غیره.

اینترانت و اکسترانت هر دو بر روی زیرساخت مشابه اینترنت اجرا می شوند و از پروتکل های مشابهی استفاده می کنند. بنابراین اعضای مجاز از مکان های فیزیکی مختلف می توانند به آنها دسترسی داشته باشند.