مجازی سازی در مفهوم عام به معنای ساخت مدل مجازی از یک چیز است، به طور مثال، پلتفرم سخت افزاری کامپیوتر مجازی، سیستم عامل ها، دستگاه های ذخیره سازی و منابع شبکه های کامپیوتری را می توان نام برد.
در ابتدا در دهه ی 60 میلادی به عنوان روشی برای تفکیک منابع سیستمی تولید شده توسط کامپیوتر های اصلی برای برنامه های مختلف به کار برده شد و از آن زمان تا به حال معنای گسترده تری به خود گرفته است.
مجازی سازی سخت افزاری
مجازی سازی سخت افزار یا مجازی سازی پلتفرم ، به معنای ایجاد ماشینی مجازی است که مانند یک کامپیوتر واقعی که دارای سیستم عامل است عمل میکند. به طور مثال کامپیوتری که برروی آن سیستم عامل ویندوز نصب شده است، میزبان ماشین مجازی ای می شود که برروی آن سیستم عامل اوبونتو لینوکس نصب است. (سیستم های مبتنی بر اوبونتو، برروی ماشین مجازی نصب می شوند)
نرم افزار یا برنامه ای که ماشین مجازی برروی سخت افزار کامپیوتر میزبان تولید می کند اصطلاحا Hypervisior یا مدیر ماشین مجازی گویند.
در زیر انواع مجازی سازی سخت افزاری را مشاهده می کنید :
- مجازی سازی کامل : شبیه سازی تقریبا کامل که نرم افزار ها برای اجرا شدن دیگر نیازی به انجام تغییرات یا دادن دسترسی ها ندارند.
- مجازی سازی نسبی(جزئی) : در این روش برخی و نه همه ی موارد شبیه سازی شده و بنابراین برای استفاده از بعضی برنامه ها، نیاز است که تغییرات و اصلاحات انجام شود.
- Paravirtualization : در این حالت محیط سخت افزاری شبیه سازی نمی شود و برنامه ها در محیط ایزوله شده ی خود اجرا می شوند. در این حالت نیاز است که برنامه ها به طور مخصوص و ویژه اصلاح شوند تا قابل اجرا باشند.
اگر در زمینه ی وب هاستینگ بخواهیم بگوییم ، با استفاده از مجازی ساز می توان سرور های مجازی یا همان VPS هارا مدیریت کرد، می توان از طریق مجازی ساز اقدام به ساخت یا حذف سرور مجازی اقدام کرد و همچنین برخی مجازی ساز ها قالب های سیستم عامل های مختلفی را دارند تا در زمان ساخت سرور، نیازی به نصب مجدد سیستم عامل به صورت manuall نباشد و این کار توسط سیستم به طور خودکار با استفاده از مجازی ساز صورت گیرد و همچنین از طریق مجازی ساز می توان منابع مصرفی سرور را مدیریت نمود.
علاوه بر مجازی سازی سخت افزاری، 2 نوع دیگر مجازی سازی با عنوان های Desktop virtualization و Nested virtualization ( به معنای مجازی سازی تو در تو) نیز وجود دارد.
